โป็ กาลครั้งหนึ่งกับประสบการณ์พบโรคทางจิตในห้องพัก

โป็ หัวข้อนี้พบมาพร้อมกับตัวจ้ะ เหตุผ่านมานานพอควร ก็เลยต้องการจะแชร์เรื่องราวพวกนี้ให้ผู้หญิงได้ดูแลตัวกัน เนื่องจากบางโอกาส พวกเรารู้สึกว่าถ้วนถี่ พวกเราระวังเนื้อระวังตัว พวกเราดูแลตนเองได้ แม้กระนั้นอย่าลืมนะคะ ว่าบางเวลา ภัยก็บางทีก็อาจจะเดินมาหาพวกเราถึงที่แบบมิได้รับเชิญ เหตุทั้งปวงที่จะเล่าต่อแต่นี้ไป เกิดขึ้นตอนที่ โป็ จขกท เป็นนิสิตอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง บริเวณบางเขน จ้ะ จขกท เช่าเพียงพอพักอยู่รอบๆตรงกันข้ามมหาวิทยาลัย ก็อยู่อาศัยอยู่ตรงนี้นานพอควรนะคะ นานจนถึงปีในที่สุดในรั้วมหาวิทยาลัย จำเป็นต้องขอชี้แจงก่อนว่า หอที่พวกเราพักอยู่ มิได้มีพื้นที่ให้สำหรับเพื่อการตากผ้า ด้วยเหตุนั้นหลายๆห้องก็เลยถูกใจนำราวแขวนผ้ามาไว้หน้าห้อง มาวางไว้ตามทางหนีไฟ ตามระเบียง ที่ใกล้ห้องตนเองที่สุด ด้วยเหมือนกันจ้ะ พวกเราพักอยู่ห้องติดบันไดหนีไฟ ห้องในที่สุดของชั้นนั้น พวกเราก็เลยเอาผ้าไปตากไว้หน้าห้อง ด้วยเหตุว่า ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านห้องพวกเราจ้ะ โดยทั่วไปแล้ว เวลาซักผ้า พวกเราก็ไม่เคยจะนับ ไม่เคยจะจำ ว่าพวกเราเอาตัวไหนไปซัก ซักไปกี่ตัว เวลาผ้าแห้ง พวกเราก็รวบผ้าเก็บเข้าห้องทีเดียว ไม่เคยเอาใจใส่อะไรมากไม่น้อยเลยทีเดียว จนตราบเท่าวันหนึ่ง มีน้องมานอนด้วย รวมทั้งตัวเราเองก็เพิ่งจะซื้อกางเกงนอนมาใหม่ ก็เลยตั้งมั่นว่าจะเอามาให้น้องใส่นอน แต่ว่า เอ๊ะ มันหายไปไหนกันนะ เป็นเนื่องจากว่าเป็นตัวใหม่แล้วก็เพิ่งจะซื้อ ก็เลยทำให้พวกเราคิดออกแน่ๆว่า พวกเราพึ่งเอาลงไปซัก แม้กระนั้นเวลานี้ก็เพียรพยายามมีความคิดว่า พวกเราคงจะเก็บออกมาจากเครื่องซักผ้าไม่หมด ช่างมันเถอะละกัน กางเกงตัวถูกๆอย่าไปคิดอะไรจำนวนมาก โป็ คืนนั้น พวกเรากับน้องนอนตามเดิมจ้ะ เข้าวันพรุ่งนี้ พวกเราจำต้องไปบ้านนอกกับน้อง แน่ๆพวกเราไม่ลืมเลือนที่จะเก็บเสื้อผ้าทั้งสิ้นที่ตากทิ้งเอาไว้ตรงราวหน้าห้อง มาเก็บไว้ภายในห้อง พวกเราไปบ้านนอกราวๆ 10 วัน กลับมาถึงกรุงเทวดา อย่างแรกที่ทำ ก็คือ เอาเสื้อผ้าทั้งหมดทั้งปวง (ที่แพคไปชนบท) มาซักตาก ภายหลังสำเร็จภารกิจตากผ้า พวกเราก็เผลอหลับไปในทันทีด้วยความเหนื่อย ตื่นมาอีกครั้ง ตอนราวๆบ่ายสองจ้ะ กำลังจะออกไปภายนอก ออกมาจากห้องปุบปับ สายตาชำเลืองไปมองเห็นกางเกงตัวที่หายไป กลับมาห้อยอยู่ในราวเนียนๆไปกับผ้าตัวอื่นๆที่พึ่งจะซัก ในเวลานั้น บอกตรงๆสยดสยองจ้ะ ใจไม่ดีเลย ก็เลยได้นำเรื่องราวทั้งสิ้นไปหารือแฟน พี่ สหาย น้อง บลาๆๆๆทุกคนฟันธงเป็นเสียงเดียวกันเลยจ้ะ ว่าพวกเราจะต้องพบโรคทางจิตเข้าแล้วแน่นอนเพื่อนชายเสนอแนะต่อจ้ะว่าทดลองกลับไปดูกางเกงตัวนั้นดีๆนะ ว่ามีอะไรแถมมารึป่าวประกาศ แหม่!!! ก็บอกไป จขกท กลับมาห้องอีกครั้งช่วงค่ำๆเก็บผ้าทั้งหมดทั้งปวงเข้าห้องเป็นระเบียบเรียบร้อย ก็ฉุกคิด กับกางเกงตัวนั้น เอาวะ ทดลองดูก็ได้ ก็มองไม่เห็นมีอะไรไม่ดีเหมือนปกตินี่ทุ่งนา แต่ว่าแวบนึงก็มีความคิดว่า เพราะอะไรกางเกงมันคาวๆแปลกๆทดลองส่องไฟมอง ชัดเลยจ๊า เต็มๆเป้า โอ้ววววววว ขาวขุ่นมาแต่ไกล นั่ง นอน วิตกอยู่นาน คิดไปคิดมาก็คุ้นๆเช่นเคยมองเห็นอะไรแบบงี้ที่แห่งไหนมาก่อน ใช่เลยจ๊ะ นึกได้โดยทันที กางเกงชั้นในพวกเราเองจ้ะเป็นบางที พวกเราซักมือแล้ว ก็ต้องการเอาชั้นในไปตากให้โดนแดดบ้าง พวกเราเคยตากไว้ แล้วเอากลับมา ที่ตรงนั้นเป็นรอยเปื้อนแข็งแต่ว่าแบบ พวกเราก็มีความรู้สึกว่า ล้างผงซักผ้าไม่สะอาดแน่เลย โอ้ ทราบสีกเขาผลิออกกันอย่างยิ่งจริงๆ ชีวิตในตอนนั้นบอกเลยมืดมนจ้ะ ต่อไป พวกเราก็ดำรงชีวิตถัดไป โดยให้น้องมานอนด้วย (ด้วยเหตุว่ายังหาหอพักใหม่มิได้) แม้กระนั้นมันยังไม่จบนะคะ สถานะการณ์อย่างงี้ก็เกิดขึ้นเรื่อยบางคราวเลือกตากเพียงแค่เสื้อ มันก็ยังเอาเสื้อไปจู่โจมเบื้องหน้าอก แล้วเอามาคืนจ้ะ ด้วยความผูกใจเจ็บฝังใจ ต้องการมองเห็นหน้าคนทำอย่างยิ่ง การจับฆาตกร ก็เลยตามมาจ้ะ ตอนนั้น ผู้ต้องสงสัย มี 2 คนจ้ะ เป็นยามห้องเช่า (ควบตำแหน่งดูแลหอพักไปในตัว มีกุญแจสำรองทุกห้องแล้วก็พักอยู่ในหอพักเดียวกันจ้ะ) อีกคนเป็นคนดูแลห้องพักสำคัญๆจ้ะ รอคิดเงิน ดูแลเรื่องทั่วๆไป แต่ว่ามีลูกภรรยาแล้ว พวกเราก็เลยให้น้ำหนักไปที่ยามจ้ะ เนื่องจากทราบเหตุการณ์การเข้า-ออกของพวกเราตลอด ครั้งใดก็ตามเดินเข้า-ออก ห้องพัก มันก็จะโผล่หน้ามาดู ภายหลังได้ขอคำแนะนำกับคนไม่ใช่น้อย จขกท ก็เลยให้รุ่นพี่คนรู้จักมักคุ้น มาติดกล้องถ่ายรูปในห้องจ้ะ เผื่อโชคดี จะได้ทราบตัวฆาตกร พวกเราก็เผ้าคอยจออย่างใจจดใจจ่อจ้ะ ภาวนาไม่ให้เสียเที่ยว เพราะเหตุว่าขณะนี้พวกเราแจ้งย้ายหอพักไปแล้ว (แม้กระนั้นคาดว่าพี่ยามผู้ต้องสงสัยไม่รู้จัก ด้วยเหตุว่าแจ้งผ่านพี่อีกคน) พวกเรามีเวลาให้จับฆาตกรอีกไม่กี่คืน ก่อนย้ายจากหอนี้ไป ไม่นานเกินคอยจ้ะ ราวเที่ยงคืน ไฟในห้องพวกเรายังไม่ดับด้วย มันก็เดินผ่านหน้าห้องพวกเรา มายังราวแขวนผ้า เอาเสื้อพวกเรามาห้อย พร้อมเลือกเสื้อผ้าที่ราวของพวกเราเหมือนกับผู้หญิงมาชอปปิ้ง แล้วเดินจากไปเฉย ไอ้พวกเราอยู่ข้างในห้องจิตใจร่วงวูบเลยคะ มองเห็นซึ่งๆหน้า (ผ่านกล้องถ่ายรูปที่ถ่ายไว้) สุดท้าย ประเด็นนี้ก็ได้แต่ว่าเงียบไป จขกท ไม่เคยทราบจริงๆว่าควรจะทำอะไรต่อ เพราะว่าอย่างไร พวกเราก็จะต้องอยู่บริเวณนั้นไปอีกพักนึงกว่าจะจบการศึกษา ก่อนออกมาจากหอ ก็เลยได้แจ้งกับ คนดูแลหอพักแล้ว แต่ว่าเค้าไม่ยินยอมเชื่อจ้ะ ขอเบอร์ผู้ครอบครองห้องเช่าจริงๆก็ไม่ยินยอมให้ จขกท ก็ทำอะไรมากมายมิได้ เนื่องจากว่ายังจำต้องอยู่แถวมหาลัยไปอีกครู่หนึ่ง รวมทั้งในเวลานั้น พวกเราเอาหลักฐานที่อัดไว้ พร้อมเสื้อผ้าที่ยังเปรอะรอยเปื้อน จัดแจงจะไปแจ้งเหตุ แม้กระนั้นพวกเราบางทีอาจหาข้อมูลมาไม่ดีพอเพียงหรือเช่นไรไม่เคยทราบได้ เมื่อพวกเราไปถึงโรงพัก วันนั้นวุ่นวายมากมายจ้ะ มีคนมาฟ้องร้องราวๆ 3-4 คน มีฝรั่งกำลังคุยกับตำรวจ ดูท่าจะนานจ้ะ เสมือนจะไม่รู้เรื่องกัน มีป้ามาแจ้งเรื่องเอกสารหาย เรียกว่าเกือบจะไม่มีตำรวจว่างเลยจ้ะ พวกเรายืนงวยงงๆรออยู่พักนึง ก็มีตำรวจมาถามคำถามว่ามีเรื่องมีราวอะไรมา พวกเราก็เลยเล่าไปว่า พบโรคทางจิตจ้ะ ลักขโมยขุดชั้นใน ต่อจากนั้นตำรวจก็บอกพวกเราว่า ก็แค่ชั้นในหาย เพียงเท่านี้เอง แล้วคุณตำรวจก็เดินจากไปจ้ะ ไปดำเนินการอื่นต่อ ปลดปล่อยพวกเราไว้ให้สับสนนั่น เป็นเอาหลักฐานมาเต็มไม่อ แม้กระนั้นไม่มีช่องทางเล่าเนื้อหารวมทั้งเอาของให้มอง หรืออันที่จริงแล้ว ก็แค่ของหายอย่างที่คุณตำรวจบอก ในตอนนี้รู้สึกว่ายามคนนั้น ก็ยังทำอยู่ที่หอพักเดิม (บังเอิญพึ่งจะผ่านตรอกหอพักเก่ารวมทั้งมองเห็นแวบๆ) เลยต้องการจะเตือน เพื่อนฝูงๆผู้หญิงทุกคนนะคะ ระวังเนื้อระวังตัวเองดีๆจขกท ต้องการฝากไปถึงน้องๆนิสิตทุกคน ที่มาหาหอรอบๆมหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะพักผู้เดียว พักกับเมโท หรือพักกับผู้ใดก็ช่าง ต้องการให้เลือกให้ดีๆที่เชื่อถือได้ มองให้ดีว่าห้องเช่ามีกล้องวงจรปิดมั้ย (หอพักที่ จขกท พักมีกล้องถ่ายภาพเพียงแค่ปากทางเข้าหอพักจ้ะ ไม่มีกล้องถ่ายรูประหว่างชั้น) ไม่มีอันตรายจริงๆหรือไม่ เพราะเหตุว่าขณะนี้ครั้งคราว อันตรายมันก็สามารถเดินทางมาหาพวกเราได้ถึงที่จ้ะ สุดท้าย ขอบพระคุณทุกๆคนนะคะ ที่อ่านมันจนกระทั่งจบ พากเพียรจะเล่าให้สั้นที่สุดแล้ว แต่ว่าได้เพียงเท่านี้จริงๆจ้ะ